หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แต่กลับไร้วี่แววรินรดาที่จะลงมาเสียที ภูมินทร์เริ่มหงุดหงิด ขยับร่างลุกขึ้นเพื่อขึ้นไปตาม ทันใดนั้น "ตืด ตืด ตืด"
"ว่าไงอรรณพ"
ภูมินทร์กดรับสายหมออรรณพ
"พี่ภูครับ นัดของพี่รินวันนี้ พี่ภูพบหมอคนอื่นเลยก็ได้นะครับ วันนี้ผมลามาทำธุระ"
"อ้าวแล้วจะทำไงหล่ะ พี่กำลังจะพารินไปอยู่เลยนะเนี่ย"
"ถ้างั้นเข้ามาวันพรุ่งนี้นะครับ บ่ายโมง"
"โอเคร ขอบใจมากอรรณพ แล้วเจอกัน"
ภูมินทร์วางสาย ในขณะที่รินรดาเดินลงมา
"วันนี้หมออรรณพไม่อยู่"
"ว้า ! รินแต่งตัวเสร็จแล้วเนี่ย แย่จังเลย เอาไงดีหละคะภู"
หญิงสาวทำท่าทีเสียดายแต่แววตากลับลิงโลด
"พรุ่งนี้ค่อยไป เดี๋ยวภูมารับ"
"พรุ่งนี้ !" หญิงสาวอุทานเสียงดัง
"ใช่สิ พรุ่งนี้ มีอะไรริน"
"เปล่าค่ะ"
วันต่อมาที่โรงพยาบาล หมออรรณพจอดรถที่ลานจอดในโรงพยาบาลหลังจากที่ไปรับหญิงสาวจากห้องเช่ารายวัน ที่เธอเช่าหลังจากออกจากบ้านนนนี่
"คุณรตีจะเข้าไปพร้อมหมอเลยไหมครับ"
"รตีว่าจะไปทานอาหารซะก่อน หมอรีบไปเถอะค่ะเดี๋ยวคนไข้จะรอนาน รตีเรียบร้อยแล้วจะตามเข้าไปค่ะ"
"งั้นหมอขอตัวก่อนละกัน"
"ค่ะคุณหมอ"หญิงสาวยิ้มให้อย่างมีไมตรี
ภายในห้องตรวจ
"ผลตรวจครั้งนี้ปรากฏว่า พี่รินไม่ได้ตั้งครรภ์"
"หา! ไม่ได้ท้อง" ภูมินทร์อุทาน พร้อมทั้งกระชากแขนรินรดาออกจากห้องตรวจอย่างโกรธจัด จนมาถึงที่ลานจอดรถ
"รินจะอธิบายผลตรวจนี่ยังไง"
"รินว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ หรือว่ารินแท้งเนี่ย โถลูกแม่"เธอแสร้งเสียใจพร้อมลูบท้องตัวเอง
"อย่ามามารยารินรดา! เห็นภูเป็นตัวอะไร ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"ชายหนุ่มต่อว่ารินรดาอย่างโกรธจัด พร้อมหันหลังจะกลับไปที่รถ ทันใดนั้น ชายหนุ่มเดินชนเข้ากับรตียา ที่กำลังเดินก้มหน้ามาพอดีอย่างจัง จนหญิงสาวล้มลงเลือดไหลลงสองขาแดงฉาน หญิงสาวรู้สึกหวิวๆจนกระทั่งภาพผู้ชายตรงหน้าดับไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น