ที่หน้าผับเวลาตี2ครึ่ง
"ขับไหวนะนพ"ภูมินทร์ถามนพพงษ์ที่อยู่ในอาการมึนเมา
"สบายน่า ไม่ต้องห่วง"
"เราไปส่งเอามั๊ย"ภูมินทร์ถามอย่างห่วงใย
"ไม่ต้องๆ เราไหว นายรีบกลับเถอะน่า"
"โอเคร ขับดีๆนะ"
ภูมินทร์ยืนส่งจนรถเพื่อนแล่นไปลับตา เขาหันกลับจะเดินเข้าไปที่ผับ
"บอสคะ"รตียาเรียกชายหนุ่ม
"อ้าว คุณ อยู่นี่เอง ผมคิดว่ากลับบ้านแล้ว"
"ยังค่ะ ดิชั้น รอบอสอยู่ค่ะ"เธอตอบ
"มีอะไร เดี๋ยวไปคุยที่รถ จะกลับรึยัง ผมจะไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ ดิชั้น เกรงใจ"
"เกรงใจอะไร ขึ้นรถ"ว่าพลางดึงมือหญิงสาว พร้อมทั้งเปิดประตูรถให้หญิงสาว
"ขอบคุณค่ะ
"หิวไหม"เขาถามรตียาที่นิ่งเงียบมานาน
"ไม่ค่ะ"
"ผมว่าจะแวะซื้อของ คุณอยากได้อะไรไหม"เขาถาม
"เอ่อ ไม่ค่ะ ไม่อยากได้อะไร"
"มา ลงมากับผม"ภูมินทร์สั่ง
"อยากได้ของใช้อะไร ก็หยิบใส่ตะกร้า เดี๋ยวผมจัดการให้"เขาบอก
"เอ่อ ไม่ๆ เป็นไรค่ะ บอส"
"ผมบอกให้หยิบ ก็หยิบสิ ไม่ต้องเกรงใจ ผมเต็มใจ" แต่รตียายังเกรงใจ
"มา ผมเลือกให้เอง อันนี้นะ แล้วก็อันนี้ แล้วก็"
"พอแล้วคะ พอแล้ว มันเยอะเกินแล้วค่ะ"เธอปราม เมื่อเห็นเขาเลือกจนเต็มตะกร้า แล้วยังหันไปหยิบตะกร้าใบใหม่อีก
"พอได้ไง ต้องใช้อีกตั้งเป็นเดือน กว่าเงินเดือนคุณจะออก"เขาพูดพลางหยิบของต่อ
"พอแล้ว จริงๆค่ะ บอส"เธอบอก
ขณะชายหนุ่มขับพาเธอมาส่งบ้าน
"คือ บอสค่ะ ดิชั้นคิดว่า คงจะไม่เหมาะกับงานนี้ พอจะมีตำแหน่งที่เหมาะสมกว่านี้ไหมคะ"เธอถาม
"คุณไม่เคยทำงานอย่างนี้จริงๆเหรอ"ชายหนุ่มถาม เพื่อหวังคำตอบที่เขาอยากได้ยิน
"ดิชั้น เพิ่งเคยทำค่ะ"
"แล้วงานเก่าคุณหล่ะ"
"งานเก่าดิชั้นทำเกี่ยวกับบริษัททัวร์ รับจองโรงแรม แล้วก็จัดทริปคะ แต่บอสเสียชีวิตลง ทางบริษัทก็เลยปิดค่ะ"เธออธิบาย
"คุณสนใจ งานเลขาไหม"ภูมินทร์ถามหัวใจพองโต ที่ได้ยินคำตอบหญิงสาว
"ค่ะ ดิชั้นทำได้ แล้วก็จะยินดีมากเลย"เธอตอบ แววตาประกาย
"พอดี พ่อผม เค้าจะให้ผมไปดูแลเหมืองแร่ที่พังงาแทน"
"แต่ถ้าจะสะดวก ผมจะดูแลเรื่องที่พักให้ เพราะน่าจะต้องไปกลับระหว่างภูเก็ต-พังงา บ่อยๆหรืออาจต้องค้างที่พังงาบ้าง คุณสะดวกรึเปล่า"เขาอธิบายพร้อมถามเธอ
"ได้ค่ะบอส"
"ถ้าตกลง ไปจัดการเรื่องห้องคุณให้เรียบร้อยนะ แล้วค่ำๆ พรุ่งนี้ผมจะเข้ามารับ"
"คะ บอส"
"แล้วก็เรียกผมว่า ภูดีกว่า"เขาสั่ง
"คะ คุณภู"
"ขึ้นห้องได้แล้ว ถึงแล้ว"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับทุกเรื่อง"
"ผม...ยินดีมาก ที่ได้ช่วยคุณ พรุ่งนี้ผมมารับนะ แล้วก็เบอร์คุณด้วย จะได้ติดต่อกันได้สะดวกขึ้น"
"ค่ะ เบอร์ดิชั้นนี่คะ"เธอจดพร้อมยื่นให้
ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น
"คุณป้าค่ะ หนูจะคืนห้องค่ะ"รตียากล่าวกับหญิงวัยกลางคน
"จะย้ายแล้วเหรอ ไปอยู่ที่ไหนหละ"หญิงวัยกลางคนเอ่ยถาม
"หนูได้งานใหม่ เค้ามีที่พักให้ด้วยค่ะคุณป้า"เธอตอบน้ำเสียงสดใส
"ดีจังเลย จะได้ประหยัดอีกเยอะ แล้วจะออกวันไหนหละ"
"เย็นนี้ค่ะ"
"เดี๋ยวป้าจะขึ้นไปเช็คห้อง แล้วเรื่องเงินมัดจำ ป้าจะคืนให้ตอนหนูออกแล้วกัน"
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ"
ที่บ้าน วิชญทักษิณา
"เรื่องที่เหมือง ผมจะจัดการเองครับพ่อ"ภูมินทร์คุยกับนายภูชิต
"แล้วที่ผับแกหละ ใครจะดูแล"นายภูชิตถามลูกชายอย่างแปลกใจ
"ผมโทรให้นพพงษ์ ดูแลแทนแล้วครับพ่อ"
"ดีๆ แกจะได้มาดูแลแทนพ่อสักที"นายภูชิตเอ่ยอย่างสบายใจ
"พ่อ โทรให้ทางนั้นจัดการเรื่องที่พักให้นะครับ ผมอาจจะต้องพักที่นั่นบ้าง"
"ได้ เดี๋ยวจัดการให้เลย"
"ขอบคุณครับ"เขาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"แปลกแฮะ ทุกทีให้ไป ทำอย่างกับให้ไปออกรบ"นายภูชิตสงสัย
เย็นวันนั้นเวลา5โมง
"ผมมาถึงแล้วนะ รออยู่ข้างล่าง"ภูมินทร์โทรหารตียา
"รอสักครู่นะคะ ดิชั้นกำลังลงไป"
สักพักเมื่อหญิงสาวจัดการคืนห้องเรียบร้อย
"เอากระเป๋ามาผมช่วยถือ"ว่าพร้อมยกกระเป๋าไปไว้ท้ายรถ
"มีอีกไหม หมดแล้วเหรอ"
"ขอบคุณคะ หมดแล้ว"
"งั้นเราไปกันเถอะ"ภูมินทร์ว่าพร้อมเปิดประตูรถให้
"ผมจะพาคุณซื้อของใช้ที่จำเป็นก่อน เพราะที่นั่น อาจไม่สะดวกมากมายอะไร"
ชายหนุ่มพาเธอมาที่ห้างสรรพสินค้า
"เราซื้อของ ทานอาหารกัน จะได้เดินทางกันต่อเลย"
"คะ คุณภู"
หลังจากซื้อของและทานอาหารเรียบร้อย
"จะสองทุ่มแล้ว เราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะถึงที่นั่นดึก"
"ค่ะ"
4ทุ่ม ณ.เหมืองแร่ที่พังง่า
"ขอโทษนะ มาถึงดึกไปหน่อย รบกวนเวลาพักผ่อน"ภูมินทร์เอ่ยขอโทษคนงานเก่าแก่ของบิดา
"ไม่เป็นไรครับนายห้ว"คนงานบอกอย่างเกรงใจ
"นี่กุญแจครับนายหัว"เขาพูดพร้อมยื่นกุญแจให้
"ขอบคุณครับ ผมไม่รบกวนเวลาแล้ว"ภูมินทร์กล่าว
"งั้นผมขอตัวนะครับ มีอะไรก็เรียกผมเลยนะครับ"ว่าพลางเปิดประตูออกไป
"อยู่ได้นะ มันออกจะแคบไปนิด"เขาหันมาถามรตียา
"ได้ค่ะ ไม่แคบหรอกค่ะ"เธอกล่าว"แล้วคุณภูหละคะ"เธอถามเขา
"ห้องผม อยู่ห้องเก่าคุณพ่อ ถัดไปจากห้องคุณนี่แหละ"เขาตอบ "คุณพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้9โมงเช้า ผมจะมารับไปทานอาหารเช้า แล้วไปดูที่ทำงานนะ"
"ขอบคุณคะ"
"ฝันดีนะ แล้วเจอกันตอนเช้า"ภูมินทร์พูดเสียงอ่อน
"ฝันดีคะ"เธอกล่าวตอบพลางหลบสายตาเขาอายๆ
