คืนเดียวกันในผับที่ภูเก็ต
"สวัสดีค่ะคุณริน"จีน่าPRสาวทักทายรินรดา
"เห็นภูมินทร์มารึยัง"รินรดาถามPRสาว
"ยังไม่เห็นบอสเลยค่ะ คุณริน"เธอตอบ "เห็นแต่คุณนพพงษ์ น่าจะอยู่ที่ห้องบอสค่ะ"
"ขอบใจมากจีน่า เอาเบอร์โทรเธอมาหน่อย เวลาชั้นมีธุระ จะได้โทรหาเธอ"
"นี่ค่ะคุณริน แอดไลน์เลยก็ได้นะคะ เผื่อคุณโทรไม่ติด จะได้คุยทางไลน์"จีน่ายื่นนามบัตรให้
"โอเคร ขอบใจ"
รินรดามาที่ห้องทำงานภูมินทร์ ในขณะที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป เธอกลับหยุดฟัง
"ถึงพังงาแล้วเหรอภู"เสียงนพพงษ์คุยโทรศัพท์กับภูมินทร์
"ถึงแล้ว ที่ผับเป็นไงบ้าง"
"เรียบร้อยดี"เขาตอบภูมินทร์ "แล้วคุณรตียาหละ เค้าว่าไงบ้าง ที่ทำงาน ทำได้ไหม"
"ก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร แกถามทำไม"
"ป่าวหรอก เราแค่เป็นห่วง ถ้าทำไม่ได้ จะได้กลับมาเป็นPRเหมือนเดิม"
"ถึงจะทำไม่ได้ เราก็ไม่ให้กลับไปทำPRหรอก"
"ทำไมหละ หรือว่านาย..."นพพงษ์สงสัย
"เราคิดว่าเรา ยังไม่พูดดีกว่า เรารอคุยกับรินให้ชัดเจนก่อน"
"นายชอบคุณรตียาเหรอวะ บอกเราๆจะได้รู้"นพพงษ์ถามตรงๆ
"ใช่ แรกๆเราคิดไปเองว่า เค้ามาทำงานอย่างนี้ ต้องขาย...แน่ๆ เราเพิ่งมารู้ว่า คนเราต่างก็มีความจำเป็นต่างกัน"
"โอเคร แค่นี้ก่อนนะ แล้วคุยกันใหม่"นพพงษ์รีบวางสาย เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูพร้อมกับร่างของรินรดา
"รินจะมาทำไม ไม่โทรมาก่อนหละ"
"รินว่าจะมาดื่ม เลยว่าจะมาชวน ภูกับนพ"
"ภู ไปเหมืองที่พังงา ไม่ได้โทรบอกรินเหรอ"นพพงษ์พยายามกลบเกลื่อน
"งั้นนพ ต้องไปดื่มเป็นเพื่อนริน"รินรดาจูงมือนพพงษ์
เวลาตีสองขณะที่ผับกำลังจะปิด
"รินกลับเถอะ เดี๋ยวเราไปส่ง"นพพงษ์เอ่ยชวน
"นพไม่ต้องไปส่งรินหรอก อยู่ดูแลที่นี่แหละ รินโทรให้รถที่บ้านมารับแล้ว"
"เหรองั้น เราเดินไปส่งที่รถ"
"ขอบใจ นะนพ ไม่ว่าจะยังไง นพก็ไม่เคยทิ้งริน"เธอพูดน้ำเสียงสั่น
"เราเป็นเพื่อนกันนี่ จะให้เราทิ้งรินได้ไง"เขาบอกอย่างจริงใจ พร้อมพยุงหญิงสาวไปที่รถ
ที่รถของรินรดา เวลาตี2ครึ่ง
"จีน่าๆ"รินรดาเรียกPRสาว ที่กำลังเดินออกมาจากผับ
"อ้าวคุณริน ยังไม่กลับเหรอคะ"
"ขึ้นรถ ชั้นจะไปส่ง"รินรดาสั่ง
"จะดีเหรอคะ"
"บอกให้ขึ้น ก็รีบ เดี๋ยวมีคนเห็น"
รินรดาขับรถมาจอดหน้าชายหาด
"เธอรู้จักPRที่เพิ่งออกไปไหม"รินรดาตัดสินใจถาม
"อ๋อ รตียา"เธอคิดสักครู่ "มีอะไรเหรอคะ"
"ชั้นอยากได้ ประวัติมัน"เธอตอบอย่างเคืองแค้น
"แล้วจะให้ จีน่าช่วยยังไงคะ"
"ห้องทำงานภู ต้องมีประวัติพนักงานแน่"เธอบอกเปรยๆ
"แล้วจีน่า จะเข้าห้องคุณภู ได้ยังไง"
"เรื่องนั้น ชั้นจัดการเอง เธอมีหน้าที่แค่ เอาประวัติมันออกมาให้ชั้นพอ"รินรดาพูดพร้อมกำหมัดแน่น
"ได้ค่ะ คุณริน"
"ถ้ายังไง ชั้นจะโทรหาเธออีกที"รินรดาบอกพลางยื่นเงินให้ "นี่ 5000 ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ชั้นจะเพิ่มให้"
"ขอบคุณคะ"เธอรับเงินพร้อมยิ้มดีใจ
"เรื่องนี้ ต้องเงียบที่สุด เข้าใจนะ"
"ค่ะ คุณริน"
เวลา 8.45เช้าที่เหมืองแร่พังงา
เสียงเคาะประตูที่หน้าห้องรตียา
"ค่ะ รอแปปค่ะ"ว่าพลางรีบเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋า
"ขอโทษนะคะ ที่ช้ากว่าคุณ"
"คุณไม่ช้าหรอก ผมมาก่อนเวลาต่างหาก"ว่าพลางชี้ให้ดูเวลาที่ข้อมือตนเอง
รตียายิ้มๆ
"แสดงว่าคุณภู ตื่นเช้าสิคะ"
"ปกติผมก็ไม่เช้าหรอกนะ นอกจากมีอะไรพิเศษ"ว่าพลางผายมือเชิญหญิงสาว
"แล้ววันนี้ ต่างจากทุกวันเหรอคะ"เธอถามชายหนุ่มในขณะที่เดินไปที่โรงอาหาร
"ใช่ ตื่นมานี่รู้สึกสดชื่นมากๆ"เขาตอบพร้อมมองหน้าหญิงสาว
รตียายิ้มอายๆ ได้แต่หลบตาชายหนุ่ม
"ทานอะไรดี ผมจะสั่งแม่ครัวให้"เขาถามพลางดึงเก้าอี้ให้ เมื่อเดินมาถึงห้องอาหาร
"อะไรก็ได้ค่ะ จริงๆแล้ว ดิชั้นน่าจะออกไปนั่งรวมกับคนงานอื่น จะได้ไม่ยุ่งยาก"
"คุณเป็นเลขาผม ต้องอยู่กับผมสิ"
"ข้าวต้มหมูใส่ไข่2ที่ ครับ"เขาหันไปส้งแม่ครัว
หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ
"พร้อมยัง ผมจะพาคุณไปดูที่ทำงานต่อ"
"พร้อมค่ะ"
"ไปกันเลย"ภูมินทร์ว่าพร้อมทั้งจูงมือรตียา
รตียามองหน้าเขาแต่ก็ยินยอมให้เขาจูงมือเดินไป พร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
เวลาบ่ายโมง ภายในเหมือง
"ร้อนไหม รตี ผมว่าคุณไปรออยู่ที่ห้องทำงานดีกว่า"ภูมินทร์กล่าวอย่างห่วงใย
"ไม่ค่ะ ดิชั้นรอได้ค่ะ คุณสั่งงานเถอะค่ะ จะได้กลับพร้อมกัน"
15นาที หลังจากนั้น
"กลับเถอะรตี เรียบร้อยแล้ว"
"ค่ะ"
"เย็นนี้ ผมจะพาคุณไปดินเนอร์ริมทะเล ดูอาทิตย์ยามเย็น"
"ค่ะ คุณภู"เธอรับปากอย่างเต็มใจ
เย็นวันนั้น ที่ร้านอาหารริมหน้าผาติดทะล บรรยากาศแสนโรแมนติค
"สั่งอะไรดีครับ"บริกรถามอย่างสุภาพ
"เอาไวน์แดงมาก่อน"เขาสั่งบริกรพร้อมหันไปถามหญิงสาว "ดื่มกับผมนะรตี"ว่าพร้อมกุมมือเธอไว้
"บรรยากาศที่นี่ดีจังเลยคะ"เธอมองไปรอบๆ
"ถ้าคุณชอบ ผมจะพามาทุกวันเลย"
"อุ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณ หรูขนาดนี้ น่าจะแพงมาก"เธอบอกอย่างเกรงใจ
ภูมินทร์ทำสัญญาณให้บริกรรินไวน์ เมื่อบริกรนำไวน์มาแล้ว
"ถ้ามันทำให้คุณมีความสุข อย่าพูดเรื่องราคาเลยรตี"ชายหนุ่มพูดพลางมองหน้า พร้อมยกแก้วไวน์ชนกับเธอ
ในบรรยากาศยามเย็นที่ดวงตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า ภายในร้านหรู เพลงบรรเลงเบาๆ พร้อมชายหนุ่มที่เธอตกหลุมรัก ตั้งแต่แรกพบ ทำให้เธอปฏิเสธห้วใจตัวเองไม่ได้อีกแล้ว
"รตีคุณคงรู้ว่าผม รู้สึกยังไงกับคุณใช่ไหม"ภูมินทร์มองเข้าไปในดวงตากลมโตของเธอ หวานซึ้ง
"เอ่อ ค่ะ"รตียาขวยเขิน จนตอบอะไรไม่ถูก
ภายในรถของรินรดาที่ภูเก็ตในขณะเดียวกัน
"ฮัลโหลจีน่า ออกมาหาชั้นหน้าผับ"
"ค่ะ คุณริน"ว่าพลางเดินไปตามนัด
เมื่อมาถึงที่รถจีน่ามองซ้าย มองขวาก่อนก้าวขึ้นนั่งข้างคนขับ
"วันนี้ชั้นจะชวนนพ นั่งดื่ม แต่ชั้นจะแกล้งลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องภู นอกนั้นเธอต้องจัดการ เข้าใจนะ"
"ค่ะ เข้าใจ"
"งั้นก็แยกย้าย แล้วเจอกันข้างในนะ"รินรดาสั่งแผนที่เตรียมมา
รินรดาเคาะประตูห้องทำงาน
"เข้ามา"นพพงษ์ตอบ
"หวัดดีนพ"รินรดาทักทายเสียงใส
"ริน"
"สงสัยอะไรนพ ไปดื่มกันเถอะ รินอยากมีเพื่อนดื่ม"เธอกอดแขนเพื่อน ออดอ้อน หลังจากวางกระเป๋าถือ
"เราแค่สงสัย ว่าภูไม่อยู่ ไม่คิดว่ารินจะมา"เขาบอกตามความคิด
"ถึงภูไม่อยู่ รินก็ยังมีนพอยู่นี่หน่า"เธอพูดพลางดึงแขนเพื่อน "ไปเถอะน่านะ"
"โอเครๆ ริน"เขาตอบ พร้อมเดินตามแรงฉุดเพื่อน
หลังจากนั่งดื่มสักพัก
"น้องๆ มานี่ซิ"รินรดาเรียกจีน่า ทำทีเดินผ่านมา
"ค่ะ คุณริน"เธอเดินมาที่โต๊ะรินรดา
"ช่วยขึ้นไปเอากระเป๋าถือ ให้ชั้นที สีเงินวางอยู่ที่โต๊ะทำงาน ห้องคุณภูนะ"เธอสั่ง
"ค่ะ เดี๋ยวหนูไป เอาให้"เธอว่าพร้อมรีบเดินออกมา
"รินลืมกระเป๋า หนะนพ"
"เหรอ เดี๋ยวเราไปเอาให้"นพขยับตัวจะลุก
"ไม่ต้องนพ รินให้เด็กไปเอาแล้ว"
ภายในห้องทำงานภูมินทร์ จีน่าพยายามหาเอกสารจนทั่วก็ไม่พบ แต่เธอมองไปเห็นแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่ง อยู่ในตู้ของใช้ส่วนตัวภูมินทร์
เธอรีบพับเอกสาร ใส่ลงในกระเป๋ารินรดา
"นี่คะคุณริน กระเป๋า"เธอยื่นกระเป๋าให้รินรดา พร้อมส่งไลน์ ""ยุในกระเป๋า""
"ขอบใจนะ อ๊ะทิป"เธอรับพร้อมส่งแบงค์พัน 5ใบ ม้วนส่งให้อย่างมิดชิด
ที่ร้านอาหารหรูที่พังงา
"กลับกันเถอะค่ะคุณภู ดึกมากแล้ว"รตียาชวนชายหนุ่ม ที่เริ่มอยู่ในอาการมึนเมา
"ผมอยากหยุดเวลาเหลือเกิน รตี คืนนี้ผมมีความสุขมาก ได้นั่งมองหน้าคุณ คุยกับคุณ บอกสิ่งที่อยู่ในใจ ตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้าคุณ"เขาพรรณา
"ค่ะ รตี ก็รู้สึกดีมากๆเลย"เธอบอกชายหนุ่ม ถึงความรู้สึกตนเอง
เวลาเที่ยงคืนหลังกลับจากร้านอาหาร
"รตีๆๆๆ"/ชายหนุ่มปลุกมื่อขับรถถึงที่พัก
ภูมินทร์เดินมาส่งรตียาหน้าห้อง
"ฝันดีนะครับ"ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาว พร้อมหอมแก้มเบาๆ
"ฝันดีค่ะ"รตียาแก้มแดง
หลังจากแยกย้ายกัน
ภายในห้องหญิงสาว เธอนอนคิดถึงคำพูดของเขาวนไป วนมาด้วยรอยยิ้ม จนกระทั่งหลับไป
ภายในห้องชายหนุ่ม เขานอนคิดถึง ดวงตา รอยยิ้ม ท่าทาง ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เกี่ยวกับเธอ จนหลับ
