อีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา
ที่เหมืองแร่พังงา
"ยุ่งอยู่รึเปล่าคะภู"เสียงรินรดาถามมาตามสาย
"ไม่ยุ่งหรอกครับ รินมีอะไรกับผมรึเปล่า"เขาตอบเธอตามสาย ในขณะที่นั่งในห้องทำงานที่เหมือง
"รินกำลังจะขับรถเข้าไปหาภูที่เหมือง รินเห็นภูเงียบไป คงจะยุ่ง รินเลยขับมาเอง"เธอนึกโมโหตัวเองที่ติดเครื่องดักฟังไว้ที่คอนโด แต่เครื่องกลับไม่ทำงาน เธอจึงตัดสินใจมาหาชายหนุ่มเอง
"รินจะมาทำไมให้เหนื่อย โทรนัดผมในภูเก็ตก็ได้ ผมกลับทุกวัน"
"ไม่เป็นไรค่ะ รินใกล้ถึงแล้ว"
ที่ห้องทำงานภูมินทร์ เหมืองพังงา
"ภูค่ะ คิดถึงจังเลย"รินรดาโผเข้ากอดชายหนุ่มด้วยความคิดถึง
"ริน อย่าทำอย่างนี้ ปล่อยผม นี่มันที่ทำงานนะริน"ชายหนุ่มรีบเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนหญิงสาว
"ทำไมค่ะภู เมื่อก่อนนี้ ตรงไหนเราก็กอดกันได้ ทำไมตอนนี้ เราถึงกอดกันไม่ได้"เธอพูดอย่างน้อยใจพร้อมน้ำใสๆคลอที่ดวงตา
"มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่ผมไม่อยากให้พนักงานเห็น มันไม่สมควร"เขาปลอบเธอเมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาว
"เอางี้คุณนั่งรอผมสักครู่ ผมเคลียร์งานเสร็จ เราไปหาร้านสงบๆนั่งคุยกัน"
"ไปรีสอร์ทเพื่อนริน แถวท้ายเหมืองนะคะ มีร้านอาหารบรรยากาศดีมากเลย"เธอเสนอพร้อมจับมือชายหนุ่ม
"รินอยากไปที่ไหนก็ตามใจริน"เขาบอกพร้อมรีบเร่งทำงานให้เสร็จ
ที่ร้านอาหารภายในรีสอร์ทหรู
หลังจากพนักงานนำอาหารมาเสริฟ"
"น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะภู"เธอบอกพร้อมตักอาหารใส่จานของภูมินทร์
"คุณทานเถอะริน เราจะได้รีบๆ คุยธุระกัน"
"ทำไมต้องรีบเร่งขนาดนั้นเลยเหรอคะ นี่เรามาทานอาหารนะคะ น่าจะเป็นเวลาที่สบายๆ รินไม่เจอกับภูเลยเกือบสองเดือนแล้ว รินก็ไม่รบกวนภู กลัวภูจะรำคาญ ทำไมคะ"เธอวางช้อนลงบนจานอาหาร แต่สายตามองชายหนุ่มอย่างตัดพ้อระคนน้อยใจ
"รินคือ...ผม"ชายหนุ่มกระอักกระอ่วนใจที่จะพูดความในใจ
"วันนี้รินขออยู่ใกล้ๆภูนะคะ รินมีอะไรตั้งหลายอย่างอยากบอกภู นะคะภู"เธอตีหน้าเศร้าออดอ้อนชายที่ตนรักสุดใจ
"ผมมีนัดลูกค้า ที่ภูเก็ตคืนนี้"ชายหนุ่มบ่ายเบี่ยง
"รินไปพบลูกค้ากับภูก็ได้"เธอไม่ละความพยายาม"เราจะได้มีเวลาคุยกันไงคะ"
"ก็ได้ๆริน ผมขอโทรเลื่อนลูกค้าก่อน"
ภูมินทร์ต่อสายหารตียา ในขณะที่หญิงสาวกำลังสาละวนกับการทำอาหารค่ำไว้รอชายหนุ่ม จึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
"ทำไมไม่รับสายเนี่ย"ชายหนุ่มบ่น พร้อมทั้งพยายามโทรอีก
"ลูกค้ายังไม่รับสายเลยริน"เขาบอกเธอในขณะที่กำลังนั่งลง
"เดี๋ยวค่ำๆอีกนิด ค่อยโทรสิคะ ตอนนี้คงกำลังยุ่ง"
หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย รินรดาจัดการเปิดห้องพักที่รีสอร์ท
"สวยนะคะ"รินรดาพูดขึ้น ในขณะที่เดินเล่นอยู่ที่ชายหาดยามโพล้เพล้ "รินไม่ได้มีความสุขอย่างนี้มานานแล้ว ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป ถึงท่านจะทิ้งสมบัติมากมายไว้ให้ แต่ไม่เคยมีวันไหนเลยที่รินจะไม่เหงา"เธอรำพึงให้เขาฟัง "แล้วภูยังจำคำสัญญาที่ภูเคยให้รินวันที่พ่อแม่เสียชีวิตได้ไหม วันนั้นรินร้องไห้หนักมาก ภูบอกกับรินว่า [ภูจะดูแลรินเอง]ตอนนี้ภูยังอยากทำตามคำพูดอยู่ไหม"
"รินผม..."เขามองหญิงสาวอย่างเห็นใจ แต่ในใจอยากจะบอกสิ่งที่อยู่ในใจ
"ช่างเถอะ รินว่าเรากลับห้องกันเถอะ แล้วภูอย่าลืมโทรหาลูกค้าด้วย รินจะรอที่ห้อง"เธอรีบตัดบทเพราะกลัวคำตอบที่ได้ยิน พร้อมทั้งก้มหน้าปาดน้ำตาเดินไป
"ค่ะคุณภู วันนี้รตีทำแต่อาหารที่คุณภูชอบ เยอะเลย ถึงไหนแล้วคะ"รตียารับสายสามีเสียงสดใส
"รตี วันนี้ผมติดลูกค้าที่พังงา วันนี้คงไม่ได้กลับ"เขาบอกภรรยา
"เหรอคะ แล้วพรุ่งนี้ละคะ"เธอถามสามีน้ำเสียงสลด พร้อมมองอาหารตรงหน้า สีหน้าผิดหวัง
"พรุ่งนี้ผมกลับครับ คิดถึงคุณจัง แค่นี้ก่อนนะรตี จุ๊บๆ"
ภายในห้องที่รีสอร์ท
"คุณมีอะไรจะบอกผมเหรอริน"
"จะรีบรู้ทำไม ไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ มีเวลาคุยกันทั้งคืน"ว่าพลางแกะกระดุมเสื้อให้
"ไม่ต้องริน ผมจัดการเอง"ว่าแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ
ในขณะที่ชายหนุ่มอยู่ในห้องน้ำ เธอใช้มือถือภูมินทร์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อกดโทรหารตียา และเอาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อตามเดิม
ทางฝ่ายรตียาซึ่งกำลังนั่งทานอาหารอย่างโดเดี่ยวท่ามกลางอาหารมากมาย เมื่อเห็นเบอร์โทรสามีก็ดีใจ รีบกดรับสาย
"ค่ะคุณภู เปลี่ยนใจเหรอคะ"เธอถามแต่กลับเงียบจากปลายสาย
"คุณภูคะ คุณภู เป็นอะไรรึเปล่า ตอบรตีหน่อยค่ะ คุณภู"แต่กลับได้ยินเสียงชายหนุ่มคุยกับใครสักคนที่ไม่ใช่เธอๆนิ่งฟัง
"ผมพร้อมแล้วริน มีอะไรจะบอกผมเหรอ"ชายหนุ่มกล่าวพร้อมนั่งลงที่ปลายเตียงหลังจากออกมาจากห้องน้ำ
"รินท้องค่ะภู"
"ท้อง ท้องได้ยังไง หะริน ท้องได้ไง คุณบอกผมว่าป้องกันทุกครั้งไง แล้วจะท้องได้ยังไง"ภูมินทร์แทบจะคลั่งเมื่อได้ฟังเรื่องที่รินรดาเล่า
"รินก็ไม่รู้ แต่อาทิตย์ที่แล้วรินไปตรวจ หมอบอกว่ารินท้องได้ประมาณ3เดือนแล้ว"เธอแกล้งร้องแต่สายตามองไปที่โทรศัพท์ที่เสื้อของภูมินทร์
โทรศัพท์หลุดจากมืออ่อนแรงของรตียา น้ำตาแห่งความรู้สึก สับสน ผิดหวัง อ่อนล้าหมดแรง ถาโถมเข้ามาในจิตใจดวงน้อยของหญิงสาว อย่างไม่สามารถจะหยุดลงได้เลย
