ที่บ้าน วิชญทักษิณา
"เมื่อคืนนอนที่ไหน ทำไมไม่กลับบ้าน"นายหัวภูชิตผู้เป็นบิดาถามภูมินทร์ ในขณะที่เขาเดินเข้าบ้าน
"ผมนอนที่ห้องทำงาน ที่ผับครับพ่อ"เขาตอบโดยไม่สบตา
"นอนกับใคร"
"ก็ไอ้นพไงพ่อ"
"เหรอ แล้วงั้น คนนี้ชื่ออะไร"นายภูชิตถาม ในขณะที่นพพงษ์ เดินถืออาหารใต้ของโปรดนายภูชิตออกมา
"นพ"ชายหนุ่มอึ้งที่เห็นนพพงษ์เดินออกมา
ก้มหน้ายอมรับสิ่งที่โกหกออกไป
"โกหกพ่อทำไม"
"ผมว่าจะบอกพ่อ หลังจากเรื่องอะไรๆ มันคลี่คลายก่อนครับพ่อ"เขาตอบบิดา พลางชำเลืองมองเพื่อนที่กำลังส่งแววตาขอโทษมาให้
"แล้วเรื่องอะไร ที่มันต้องทำให้ภูต้องโกหกพ่อ"
"ผมขอจัดการเรื่องให้เรียบร้อยก่อนนะครับพ่อ ผมบอกพ่อแน่ๆ"เขาพูดด้วยแววตาขอร้องระคนอึดอัด
"พ่อว่าจะไมยุ่งเรื่องของภู แต่พ่อเห็นแล้วเป็นห่วง ภูไม่เคยเป็นอย่างนี้ เอาเถอะอยากเล่า เมื่อไหร่ค่อยเล่าก็ได้"
"ขอบคุณครับพ่อ"พูดพร้อมยกมือไหว้ ก่อนขยิบตาให้นพพงษ์เดินตามออกมา
ที่ห้องนอนภูมินทร์
"ลมบ้า ลมบออะไร พัดนายมาวันนี้"ภูมินทร์เขกหัวเพื่อนเบาๆ
"เราเห็นนายกลับมา เราเลยอยากซื้ออะไรมากินกับนายที่บ้าน ไม่คิดว่านายจะไม่กลับบ้าน"นพพงษ์บอกพร้อมลูบศรีษะตัวเอง
"แล้ว..."
"เงียบไปเลย แค่นายอ้าปาก เราก็รู้ว่าจะพูดอะไร"เขาดุเพื่อนพร้อมส่งสายตา
"บอกหน่อยก็ไม่ได้"นพพงษ์ส่งสายตาทะเล้น
ที่สปาหรูแห่งหนึ่งในตัวเมืองภูเก็ต
"ว่าไง มีอะไรคืบหน้า"รินรดาถามนักสืบตามสายโทรศัพท์
"เมื่อวานนี้รตียาติดต่อกลับไปที่บ้าน คุยเรื่องเงินกู้แบงค์ ค้างชำระอะไรประมาณนี้ครับคุณริน"
"แล้วคุยเรื่องอื่นอีกไหม"
"ไม่ครับ แค่ถามสารทุกข์ สุขดิบ ตามภาษาแม่ลูก"
"ดี มีอะไรคืบหน้า โทรมารายงานชั้นตลอด ครั้งหน้าถ้าเป็นไปได้ บันทึกเสียงเลย ชั้นจะฟ้งเอง"
"ครับ คุณริน"นักสืบหนุ่มวางสาย
เมื่อถึงวันที่กลับเหมืองแร่พังงา
"ผมว่าจะให้คุณอยู่ที่นี่ ไม่ต้องไปกลับผม ผมจะดูแลคุณเองนะรตี"บอกพร้อมกอดไว้ที่อก
"ทำไมคะคุณภู รตีทำได้ งานก็ไม่ได้ลำบากอะไร"
"อยู่นี่แหละ ผมจะไปกลับทุกวัน ภูเก็ต-พังงา ไม่ไกลเลยนะ"ชายหนุ่มขอเพราะไม่อยากให้บิดา รู้เรื่องไปมากกว่านี้
"ค่ะ"
"ผมต้องไปละ คืนนี้จะรีบกลับ"ว่าพร้อมกับจูบหน้าผากหญิงสาว
ขณะขับรถกลับพังงา
"ภูคะ วันนี้รินว่าง เจอกันได้ไหม"เธอถามเสียงสดใส แต่แววตาเต็มไปด้วยแผนร้าย
"ริน ผมรอคุณตั้งหลายวัน ไม่โทรมา แต่โทรวันผมกลับ"ชายหนุ่มพูดสายขณะขับรถ
"วันนี้ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร เจอกันวันไหน รินมีอะไรจะบอกภูค่ะ"
"ได้ ผมก็มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน"เขาวางสายพร้อมถอนหายใจยาว
รินรดาวางสายจากภูมินทร์ เธอมองขึ้นไปบนคอนโดหรูอย่างเคียดแค้น
"ถ้ามีแก ต้องไม่มีชั้น ถ้ามีชั้นมันต้องไม่มีแกนังรตี"เธอบีบโทรศัพท์ราวกับต้องการให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ
ภายในห้องที่คอนโดขณะที่รตียาทำความสะอาด เธอเหลือบเห็นธนบัตรพร้อมกระดาษ"เอาไว้ติดตัวเวลาอยากได้อะไร คืนนี้ผมอยากกิน กุ้งผัดสตอ"เธออ่านแล้วยิ้มพลางบ่น"จะทำเป็นได้ไง ไม่ใช่คนใต้ซะด้วย"ว่าแล้วรีบทำงานเพื่อจะรีบไปตลาด
ในขณะที่รตียาข้ามถนนหน้าคอนโด
《เอี๊ยด.....》เสียงเบรครถดังขึ้น พร้อมรถหักหลบจนเกือบชนร่างรตียา แต่เธอเสียหลักล้มลง
"เป็นอะไร รึเปล่าคะ"สุภาพสตรีคนขับลงมาถาม พร้อมพยุงรตียา
"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร ดิชั้นเดิน ไม่ระวังเอง ขอโทษค่ะ"
"แล้วนี่ คุณจะไปที่ไหนคะ เดี๋ยวชั้นไปส่งให้"รินรดาเอ่ยถามตามแผน
"เอ่อคือ กำลังจะไปตลาดค่ะ"
"ชั้นก็กำลังจะไปตลาดพอดีเลย ไปด้วยกันเลยสิคะ"
"ขอบคุณคะ"
"ชั้น รินรดา เรียกรินก็ได้คะ"
"ดิชั้น รตีคะ"
ที่ตลาด
"มาซื้ออะไรคะ จะทำอะไรกิน"
"อ๋อคะ พอดีสามีดิชั้น เค้าอยากกินสตอผัดกุ้งหน่ะค่ะ"เธอตอบรินรดา
"แหม เหรอคะ ชอบกินเหมือนสามีดิชั้นเลย"เธอบอกพร้อมเน้นเสียง
"คุณเคยทำเหรอคะ ต้องใช้อะไรบ้าง ช่วยแนะนำด้วยนะคะ"รตียาดีใจที่จะได้มีผู้สอน
หลังจากซื้อของเรียบร้อย
"สามีคุณ คงรักคุณมากนะคะ เค้าอยากทานอะไรคุณคงทำได้ทุกอย่าง"รตียาเอ่ยชม
"เมื่อก่อนเค้าก็รักคะ แต่ตอนนี้...."เธอเงียบไป รตียาได้แต่มองหน้ารอฟังต่อ"เค้ามีคนอื่น"รินรดาบอกเสียงเครือ
"ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ไม่สบายใจ"
"ไม่เป็นไรคะ ชั้นชินแล้ว ยังไงชั้นก็ต้อง อยู่เพื่อลูก"ว่าพลางลูบที่ท้องตนเอง
"คุณรินท้อง เหรอคะ"เธออุทาน"แล้วสามี คุณรู้รึยัง ต้องบอกเค้านะคะ เรามาก่อน อย่าไปยอมง่ายๆ"เธอยื่นมิอจับรินรดาอย่างเห็นใจ ในขณะอยู่ในรถระหว่างขับกลับคอนโด เพราะรินรตาเธออาสาสอนทำอาหารให้
ห้องที่คอนโด สองสาวช่วยกันทำอาหารจนเสร็จแล้ว รินรดาจึงขอตัวกลับหลังจากติดเครื่องดักฟังสำเร็จแล้ว
"ขอบคุณนะคะ ช่วยได้เยอะเลย ดิชั้นไม่เก่งเรื่องทำอาหารค่ะ ต่างจากคุณทั้งสวย ทั้งทำอาหารเก่ง โอกาสหน้าขอรบกวนอีกนะคะ"
"ได้สิ ชั้นว่างเสมอ สำหรับคุณ"เธอตอบอ่อนหวาน แต่ในใจเหมือนไฟสุม
สองทุ่มที่คอนโด
"รตีๆ ผมกลับมาแล้ว"เขาเรียกพร้อมเดินหา
"อยู่ที่ครัวคะคุณภู"เธอขานรับ
"กลิ่นหอมจังเลย ยังไม่เสร็จเหรอครับ"
"เสร็จนานแล้ว รอคุณนานเย็นชืดหมด รตีเลยนำมาอุ่นค่ะ"เธอตอบ"คุณภูไปนั่งรอเถอะค่ะ มาเหนื่อยๆ จะเสร็จแล้ว"ว่าพร้อมตักใส่ถ้วย"เสร็จแล้ว"
หลังจากทานอาหารเสร็จ
"วันนี้อร่อยที่สุดเลย ได้ทานฝีมือคุณ"
"เอ่อ คือ..."เธอกลับเงียบไป เพราะคืดขึ้นได้ว่ารินรดาสั่งว่าห้ามบอก ให้เขาคิดว่ารตีทำเอง
"อาบน้ำนอนกันดีกว่า"เขามองเธอสายตาเจ้าเล่ห์ รตียามองตาเขาอย่างรู้ใจ
