เช้าวันรุ่งขึ้น ที่เหมืองพังงา
《ตื่นยังครับ》ติ๊ดๆ
《ตื่นแล้วค่ะ》ติ๊ดๆ
《อีกครึ่งชั่วโมง เจอกันหน้าห้องคุณนะครับ》ติ๊ดๆ
《ค่ะ》ติ๊ดๆ
《คิดถึง อยากเจอแล้ว》ติ๊ดๆ
ภูมินทร์ส่งไลน์คุยกับเธอ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่หน้าห้องรตืยา
"เป็นไงรตี เมื่อคืนหลับสบายไหม"
"ค่ะ สบายมากเลยค่ะ"
"มีอะไรขาดเหลือไหม บอกผมนะ เดี๋ยวผมจัดการให้"
"ไม่คะ ทุกอย่าง ดีมากเลย"
"วันนี้ทานอะไรดีครับ"เขาถามเธอเมื่อเดินมาถึงห้องอาหาร
"อะไรก็ได้ ตามใจคุณ"
"ถ้าตามใจผม งั้นไม่หิวแล้วข้าว อยากทานอย่างอื่นแทน"ชายหนุ่มพูดติดตลก แต่กลับทำให้หญิงสาวหน้าแดง ด้วยความอาย
"เอาไข่ดาว หนมปัง ไส้กรอก แล้วก็น้ำส้ม 2ที่ครับ"เขาสั่งแม่ครัว
"อาทิตย์หน้า เราต้องกลับไปภูเก็ต3วัน ผมจะหาที่พักให้คุณ ระหว่างที่อยู่ที่นั่น เราต้องไป-กลับ บ่อยๆ ผมจะเช่าคอนโดให้คุณนะ"
"ขอบคุณนะคะคุณภู ที่ช่วยเหลือดิชั้น ตอนที่ลำบากอย่างนี้"
"คุณไม่ต้องขอบคุณผมบ่อยๆหรอก แล้วช่วยเรียกแทนตัวเองว่ารตีได้ไหม แทนว่าดิชั้นมันรู้สึกห่างๆยังไงไม่รู้"เขาขอพร้อมกุมมือหญิงสาว
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ที่บ้านคุณรพีพร ศศิรุจ ที่นนทบุรี
ชายฉกรรจ์2คน ยืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้าน
"มาหาใคร"สาวรับใช้ถาม
"อ๋อ คุณรพีพรอยู่บ้านไหม"
"รอสักครู่นะคะ"
"ไม่เป็นไรๆ"
"ใครมาหน่ะนงค์"คุณรพีพรถามสาวใช้
"มีคนมาถามหาคุณนาย อยู่หน้าบ้านค่ะ"สาวรับใช้ดอบ แต่เมื่อหันกลับไป ชาย2คน กลับขี่มอเตอร์ไซค์ ออกไปอย่างรวดเร็ว
"แปลกคน จะรีบไปไหนนะ"
ที่บ้านหรูริมทะเลของรินรดา
"เรียบร้อยแล้วนะครับ ผมให้เด็กไปจัดการ ติดเครื่องดักฟัง ที่บ้านแม่เค้าที่นนท์แล้วครับ"นักสืบที่รินรดาว่าจ้าง โทรมารายงาน
"ดีมาก แล้วหาวิธี เข้าไปติดกล้องในบ้านมันด้วยแล้วกัน"เธอสั่ง แววตาอาฆาต
"เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับ คนของรินรดาเหรอ ชั้นจะทำให้ไม่มีแผ่นดินจะเหยียบเลย คอยดู"รินรดากำหมัดแน่น พร้อมทั้งกดมือถือ
"หวัดดีริน"ภูมินทร์รับสาย
"ภูอยู่ไหนคะ มาหารินหน่อยนะคะภู"เธอแกล้งไม่รู้ พร้อมทำเสียงอ้อนชายหนุ่ม
"ผมกำลังขับรถกลับภูเก็ต ถึงแล้วจะโทรหานะ"เขาชำเลืองมองรตียา ที่นั่งข้างเขา พร้อมกดวางสาย
"เพื่อนโทรชวนไปหาทีบ้าน"เขาแก้ตัว
"ค่ะ รตีได้ยินแล้วค่ะ"เธอตอบ มองออกนอกรถงอนๆ
"โธ่รตี เพื่อนสมัยเรียนจริงๆ"
"รตียังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลยนะคะ"เธอมองชายหนุ่มอย่างจับผิด
"เปล่านี่ ผมแค่ไม่อยากให้เข้าใจผิด"รตียาเงียบไป
"ผมโทรให้นพจองคอนโดไว้ให้คุณแล้วๆ คืนนี้ผมจะไปรับคุณไปดินเนอร์นะครับ"เขาพยายามเอาใจหญิงสาว
ที่หน้าคอนโดหรูหน้าหาดป่าตอง
"ภู เราจองชั้น19ให้เลยนะ วิวสวยสุดๆเลย คิดว่าคุณรตีจะชอบ"นพพงษ์บอกพลางยื่นกุญแจให้
"ปะ เราจะพาขึ้นไปดู"
"ทำไมต้องเช่าหรูขนาดนี้คะ คงแพงมากเลย"
"ผมบอกแล้วนะรตี อย่าพูดเรื่องราคา ผมอยากให้คุณมีความสุข ผมก็ต้องให้สิ่งที่ดีที่สุด"ภูมินทร์พูดพร้อมจับมือหญิงสาวเดินตาม นพพงษ์ไปที่หน้าลิฟต์
ภายในห้อง
"โอ้โห วิวสวยมากเลยคะ"
"ห้องนี้เป็นห้องที่วิวสวยที่สุด ที่นี่"นพพงษ์บอก พร้อมพาเปิดห้องอี่นๆ "ที่นี่เป็นคอนโดที่ทำเหมือนบ้าน มีห้องนอน ห้องน้ำ ห้องครัว แยกจากกันเป็นสัดส่วน"
"ว่าไงรตีชอบไหม"ภูมินทร์ถาม
"ชอบสิคะ อย่างนี้คงอยากแต่จะอยู่ที่ห้อง ไม่อยากไปไหน"เธอตอบอย่างมีความสุข
"เอาหละ คุณชอบก็ดีแล้ว เดี๋ยวผมต้องกลับบ้าน ไปรายงานพ่อก่อน ค่ำๆแต่งตัวรอนะ"ว่าพร้อมก้มลงจูบหน้าผากเบาๆ
หลังจากภูมินทร์และนงพงษ์ออกไปแล้ว
"คะแม่ ช่วงนี้หนูยุ่งๆเรื่องงาน ไม่มีเวลาโทรหาแม่เลย ขอโทษนะคะ"
"แม่รู้รตี หนูไม่เคยหายไปหลายๆวันอย่างนี้ แม่เป็นห่วง"
"หนูสุขสบายทุกอย่าง แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"ออรตี ทางธนาคาร เค้าส่งใบเตือนเรื่องบ้านที่เราเอาไปค้ำประกันไว้มาอีกแล้ว"
"ค่ะแม่ เงินเดือนออกเมื่อไหร่ หนูจะจัดการเองค่ะแม่"
"งั้นแค่นี้นะลูก รักษาสุขภาพด้วยนะ"เมื่อวางสายจากมารดา เธอเริ่มกังวล "เริ่มทำงานได้แค่ไม่ถึงสองอาทิตย์ แล้วยังเบิกล่วงหน้ามาแล้ว เงินออกมาจะเหลือสักเท่าไร"
ขณะเดียวกันอยู่ในลิฟท์
"นายมั่นใจแล้วสินะ กับคุณรตี"
"นายเป็นเพื่อนเรามากี่ปี น่าจะรู้ ว่าเราไม่เคยเช่าอะไรให้ใคร ไม่เคยพาใครเข้าบ้าน แม้แต่..."
"ริน"นพพงษ์ต่อให้
"เราจะนัดเคลียร์กับรินให้จบๆ"
"ดีแล้ว ถ้านายไม่เคลียร์ เราจะเป็นคนบอกคุณรตีเอง เราไม่อยากเห็นนายเอาเปรียบเค้า"นพพงษ์บอกพร้อมตบไหล่เพื่อนเบาๆ"แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องที่ผับนะ เราจัดการให้ ดูแลกิจการทางนั้นให้พ่อนายวางใจเถอะ"
"ขอบใจมากนพ"
"ริน ภูอยากเจอรินหน่ะ"เขาต่อโทรหารินรดา
"วันนี้รินมากรุงเทพ จะกลับวันมะรืน"
"อ้าว เมื่อตอนอยู่บนรถ คุณอยากเจอผมๆนึกว่าคุณ อยู่ภูเก็ต"เขาถามพลางเดินออกจากลิฟต์
"รินแค่จะโทรนัดก่อน เผื่อคุณว่าง"เธอบ่ายเบี่ยง เพราะรู้ว่าชายหนุ่มต้องการพูดอะไร
"แล้วรินว่างเมื่อไหร่ โทรมาหาผมนะ"
"ค่ะ แล้วรินจะโทรหานะคะ ที่รัก"น้ำเสียงหม่นหมอง
"รินว่าไง"นพพงษ์ถาม
"รินบอกยังไม่ว่าง แล้วจะโทรมา"
"เคร งั้น ค่อยเจอกันนะ"
คืนนั้นที่โรงแรมหรู
"อาหารที่นี่อร่อยมากเลย"ชายหนุ่มบอกขณะที่เดินผ่านล็อบบี้กำลังจะเดินเข้าร้านอาหารในโรงแรม
"เชิญนั่งครับ"เขาดึงเก้าอี้ให้นั่งเมื่อถึงที่โต๊ะ
"ขอบคุณคะ"
"วันนี้ดื่มอะไรดี"
"ไวน์แดงแบบวันนั้นก็ได้ค่ะ"เธอนึกอยากดื่ม
"รับเครื่องดื่มอะไรก่อนดีครับ"บริกรถามเมื่อนำเมนูอาหารส่งให้
"ไวน์แดง มาก่อน"ภูมินทร์สั่ง
เมื่อบริกรนำไวน์มาเสริฟ
"ปูอบวุ้นเส้น และฯลฯ"ภูมินทร์สั่งอาหาร
สองหนุ่มสาว ดื่ม-กิน จนเริ่มจะดึก
"กลับเถอะคะ ดึกแล้ว"เธอชวนชายหนุ่ม
"ยังไม่อยากกลับเลย"
"เค้าจะปิดร้านแล้ว"เธอบอกพร้อมชี้ให้ดูพนักงานที่ยืนรอเช็คบิล
"กลับก็ได้ แต่ผมจะดื่มต่อห้องคุณนะ"เขาบอกพร้อมวางบัตรเครดิตลงที่ถาดบิล ทั้งๆที่มองหน้าหญิงสาว
"ได้สิคะ ก็ห้องคุณนี่"เธอตอบ
เมื่อมาถึงที่ห้อง อาหาร-เครื่องดื่มที่เพิ่งแวะซื้อจากเซเว่น ภูมินทร์จัดเรียงเข้าตู้เย็น
"เวลาคุณหิวจะได้มีอะไรกิน"พร้อมเดินมากอดรตียาจากข้างหลัง มองออกไปที่ท้องทะเลยามค่ำคืนที่รายล้อมด้วยแสงไฟยามราตรีระยิบระยับ
"คุณภู อยากดื่มอะไรดีคะ"เธอถามพร้อมจะเดินไปหยิบ พยายามหลบตาเขาอย่างอายๆ
"ไม่ยังไม่อยากดื่ม"พูดพลางดึงร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
"ผมรักคุณ จนแทบจะคลั่งตาย อยู่แล้วรตี"เขาพูดพร้อมจมูกที่ฝังซอกคอหญิงสาวอย่างเร่าร้อน
"คุณภู..อย่าคุณภู...."เธอพยายามฝืนร่างแต่กลับอ่อนแรง พร้อมเสียงที่เงียบไปเพราะริมฝีปากชายหนุ่มประกบอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มรีบอุ้มร่างระทวยเข้าไปที่ห้อง
ชายหนุ่มวางร่างเธอลงที่เตียง หญิงสาวได้แต่ยอมให้เค้าทุกอย่างด้วยใจกระเจิดกระเจิง
"ผมขอโทษ ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้"เขาเอ่ยพร้อมหันไปหยิบกล่องกำมะหยี่ในกระเป๋าเสื้อที่กองอยู่ที่พื้น พร้อมเปิดนำแหวนเพรชที่เตรียมมาสวมให้หญิงสาวพร้อมดึงร่างมากอดด้วยความรักที่สุดของหัวใจ
"ต่อไปนี่ผมจะดูแลคุณเอง"บอกพร้อมจุมพิตที่หน้าผากของรตียา ซึ่งกำลังน้ำตาคลอทั้งมีความสุขที่จะได้อยู่กับเขาทั้งเสียใจที่ยอมเขาง่ายเกินไป
