ที่ผับเวลาสองทุ่มตรง
"น้องคะ พี่เป็นพนักงานใหม่ พี่พอจะช่วยทำอะไรได้บ้าง แนะนำหน่อยนะคะ"รตียาแนะนำตัว
"พี่ทำตำแหน่งอะไรหละ"พนักงานรุ่นน้องถาม
"PRค่ะ"เธอตอบ
"งั้นก็ ไม่ต้องช่วยหรอก ไปนั่งแต่งหน้ารอลูกค้าเลย"พนักงานบอกก่อนเดินไปทำหน้าที่ต่อ
"จ้างมาแต่งหน้าเหรอ"รตียาครุ่นคิด
"คุณพนักงานใหม่ชื่อรตียาใช่ไหม"พนักงานชาย เดินมาถาม
"ใช่คะ มีอะไรคะ"เธอถาม
"บอสให้มาเรียกไปพบ"เขาตอบ
"คะ ขอบคุณ"ในใจกลับคิดพะวง"จะโดนอะไรอีกนะ"
รตียาเคาะประตูห้องนายภูมินทร์
"เข้ามา"
เธอเดินเข้ามายืนหน้าโต๊ะทำงานเขา
"คุณจะกลับ ทำไมไม่บอกผม"เขาถามเสียงเข้ม
"ก็ดิชั้นเห็นบอสหลับ ก็เลยขอตัวกลับ"
"นี่คุณ! ไม่รู้หรือแกล้งเนี่ยรตียา"เขาหงุดหงิดใส่เธอ
"รู้ว่าอะไรคะบอส งงจริงๆ"
"จะโก่งราคา ว่างั้น"
"ดิชั้น ไม่รู้จริงๆคะ ว่าคุณหมายความว่าไง"เธอชักโมโห
"เอาเถอะๆ ไปทำงานต่อไป"ภูมินทร์โบกมือไล่ อย่างขัดใจ
รตียาเดินออกจากห้อง
"ประสาทชะมัด คนอะไรเนี่ย" เธอพึมพำ ในฃณะที่เดินลงไปทำงาน เธอสวนทางกับนพพงษ์ ซึ่งกำลังจะไปหาภูมินทร์
"สวัสดีครับ คุณเอ่อ...คุณ"
"รตียาค่ะ"เธอตอบ
"ครับ คุณรตียา"
"คุณ จำผมได้ไหมครับ ผมเพื่อนภูมินทร์ ที่เมื่อคืนคุณ"
"ค่ะ ดิชั้น จำได้ เพียงแต่ยังไม่รู้ชื่อคุณค่ะ"
"ผม นพพงษ์ครับ" ชายหนุ่มแนะนำตัว
"ยินดี ที่ได้เจอคุณอีก"นพพงษ์สบตารตียา ด้วยแววตาประกาย
"ค่ะ เช่นกัน"
"ขอตัว ทำงานนะคะ"รตียาเดินเลี่ยงออกมา
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เปลี่ยนใจ หละสิ มารยา ท่าเยอะ"ภูมินทร์คิด
"ไงภู เมื่อคืน กลับยังไง"นพพงษ์ถามทันทีเมื่อมาถึง
"อ้าว นายเองเหรอ คิดว่า...."
"คิดว่าอะไร คิดว่าใคร"นพพงษ์ พยายามมองหา
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก"ภูมินทร์กลบเกลื่อน
"เฮ้ยภู เมื่อกี้ เราเจอ พนักงานใหม่ที่ชื่อ รตียาด้วย น่ารักมากๆเลย พูดจาก็..."
"จะพล่ามอีกนานมะ รำคาญ"ภูมินทร์ตัดบท
"หงุดหงิด อะไรอีกครับคุณภูมินทร์"นพพงษ์ถามแกมหยอก
"หงุดหงิด ก็ไป ดื่มต่อ"นพพงษ์พูดพร้อมดึงมือให้ชายหนุ่มลุก ในฃณะที่เสียงโทรศัพท์ภูมินทร์ดังขึ้น
"ว่าไงที่รัก"ภูมินทร์รับสาย
"ทำไม ภูไม่มาหารินบ้าง รินเหงา รอคุณโทรมาคุณก็ไม่โทรมาเลย"รินรดา คู่ขาภูมินทร์ทำเสียงกระเง้ากระงอด
"ช่วงนี้ งานผมยุ่งๆริน ผับก็เพิ่งเปิด ไหนจะงานที่เหมืองอีก ผมว่างเมื่อไร จะรีบไปหาคุณคนแรกเลยนะ อย่างอนผมเลยที่รัก"ภูมินทร์ทำเสียงอ้อน
"ก็ได้ค่ะภู แต่คุณต้องสัญญากับรินนะ ถ้าคุณว่าง คุณจะพารินไปมัลดีฟ"เธอขอ
"ได้เลยที่รัก จะยิ่งกว่ามัลดีฟ ผมก็จะพาไป เอาให้ลืมเมืองไทย ไปเลยดีไหม"
"ดีค่ะ แล้วอย่าให้รินรู้ ว่าคุณวุ่นวายกับสาวอื่น รินตามถึงที่แน่ๆ"รินรดาขู่
"ครับผม แค่นี้นะที่รัก"ภูมินทร์กดวางสาย
"รินโทรมา"นพพงษ์ถามเพื่อนทั้งที่รู้คำตอบ
"ตกลงนายกับริน จะยังไงกันแน่ภู"
"นายก็รู้คำตอบ ว่าทำไม"ภูมินทร์ทำหน้าเครียด
"แล้วทำไม ไม่บอกกับรินตรงๆ ว่านายไม่ได้คิดจริงจัง ถึงยังไงพวกเราก็เพี่อนกัน ทั้งรินทั้งนายทั้งเราโตมาด้วยกัน เรียนมาด้วยกัน อย่าเห็นแก่ตัว ที่จะเก็บรินเอาไว้ทั้งที่นายไม่คิดจะจบที่ริน"
นพพงษ์เตือน
"เออ เดี๋ยวเราว่าจะหาโอกาสบอกริน ปะดื่มดีกว่า
ภายในผับ
รตียายืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์บาร์ เพื่อรอต้อนรับลูกค้า
"ทางนี้ครับพี่ เชิญครับ"พนักงานบอกกับไกด์ ซี่งกำลังพาลูกค้ากรุ๊ปแรกของคืนมาถึง
"รับเครื่องดื่ม อะไรดีครับ"
"เอาเบียร์มาก่อน แล้วเรียกPRให้ด้วย"ไกด์บอก
"PR10คน มีใครมาถึงแล้วบ้าง"ผู้จ้ดการร้านเดินเข้ามาถามสาวๆ
"ที่มาแล้วก็มี ดาว,มิ้นต์,กาญน์,นา,พีท,รัน,ยา,จีน่า แล้วก็หนูนี่แหละ"วรรณPRนางหนึ่งพยายามนับให้ครบ
"ขาดคนนึงสิ"ผู้จัดการคิด
"อ๋อ ไม่ขาดค่ะ มีพนักงานใหม่อีกคนยืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์บาร์ค่ะพี่"วรรณบอก
"เหรอ ชื่ออะไร"ผู้จัดการถามวรรณ
"ถ้าหนูจำไม่ผิด ชื่อรตียาค่ะ"วรรณตอบ
"โอเคร ครบ ไปๆรีบๆ ไปกันก่อน เดี๋ยวจะไปตามอีกคนตามไป"ผู้จัดการสั่ง
ผู้จัดการถาม
"ใช่PRชื่อรตียา ใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
"มา ตามมานี่"รตียาเดินตาม
"รับลูกค้า ญี่ปุ่น แล้วต่อไป พอมาถึงที่ร้านแล้วมานั่งรวมกับกลุ่มPRนะ จะได้เรียกง่ายๆ"
"ค่ะ"รตียารับทราบ เมื่อมาถึงกลุ่มนักท่องเที่ยว เธอกลับต้องมานั่งกับไกด์นำเที่ยว
"สวัสดีค่ะ"เธอทักทาย
"นั่งลงสิ"ไกด์บอก
"เพิ่งมาทำงานที่นี่เหรอ ผมพาลูกทัวร์มาเที่ยวตั้งแต่ที่นี่เปิดตัววันแรก ไม่เคยเห็นเลย"
"ค่ะ วันนี้วันที่สอง"
"โอเคร วันนี้ เต้นเป็นเพื่อนผม เดี๋ยวผมเชียร์ทิปให้หนักๆ"ไกด์บอก
"ดิชั้น เต้นไม่เป็นหรอกคะ"
"ไม่เป็นไร นั่งเป็นเพื่อนก็ได้"ว่าแล้วพลางโอบไหล่รตียา
รตียาพยายามเบี่ยงตัวออก
"เอาดื่ม"ไกด์บอกกับทุกคนพร้อมหันไปสั่งเด็กเสริฟ
"ถ้าเครื่องดื่มใครหมด ต่อมาเลยนะเรื่อยๆ วันนี้เต็มที่กันเลยทุกคน"พร้อมยกแก้วเป็นสัญญาณให้ทุกคน
"คัมปาย เฮ้ๆ"ทุกคนชนแก้วดื่มกันอย่างสนุกสนาน
"เอ้าดื่ม เยอะๆ" ไกด์หนุ่มจับแก้วใส่ปากให้รตียา
ขณะที่ภูมินทร์และนพพงษ์กำลังนั่งดื่มอยู่นักท่องเที่ยวเริ่มทยอยเข้ามาจนหนาตา
"มองหาใครภู เราเห็นนาย มองตั้งแต่มานั่งแล้ว"
"เปล่านี่ !มองอะไร ไปเรื่อยเปื่อย"ภูมินทร์ปฏิเสธ แต่ก็ยังไม่หยุดมองไปที่รตียา พร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมดโดยไม่ละสายตาจากเธอ
"เอา ออนเดอะร็อคมา"เขาสั่งเด็กเสริฟ
"ครับนายหัว"เด็กเสริฟชาวใต้รับแก้วจากภูมินทร์
"เฮ้ยๆ ขนาดผสมเมื่อวานยังแทบคลานกลับ นายเป็นไรภู"
"ไม่เป็นไร แค่อยากดื่ม"ตอบเพื่อนแต่สายตายังอยู่ที่รตียา ในขณะเด็กเสริฟยื่นแก้วให้ ภูมินทร์คว้าแก้วมาดื่มโดยไม่รอ
"เฮ้ยๆภู ไม่ใช่แล้ว"นพพงษ์เข้ามาดึงแก้วออกจากมือภูมินทร์
"นายทำอะไรนพ เอาแก้วมาคืน"
"ถ้านายดื่มอย่างนี้ เราไม่ให้นายดื่ม"นพพงษ์บอกเพื่อน
"นายเคยอยากได้อะไร แล้วไม่ได้ไม๊"
"เคยดิ บ่อยไป อยากได้ของเล่นแล้วพ่อไม่ซื้อให้ อยากกินไอศกรีมตอนป่วย แล้วแม่ห้ามอะไรอย่างเนี้ย ว่าแต่นายถามทำไม นายอยากได้อะไรวะ" นพพงษ์ถามงงๆ
"แต่คนอย่างภูมินทร์ ถ้าอยากได้อะไร ก็ต้องได้!"ภูมินทร์พูดออกมาด้วยความอยากเอาชนะ
เที่ยงคืนครึ่ง
"คุณคะ ดิชั้นขอเข้าห้องน้ำนะคะ"เธอขอตัวกับไกด์
"เชิญครับ ตามสบาย ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ในขณะที่รตียากำลังจะเดินไป จีน่าพนักงานPRสาวอีกคน ก็กำลังจะไปห้องน้ำ
"ไปห้องน้ำเหรอ"จีน่าถาม
"ค่ะ"
"งั้นไปพร้อมกัน"จีน่าชวนเธอ
ฝ่ายทางภูมินทร์เห็นว่ารตียากำลังเดินออกมาจากโต๊ะนักท่องเที่ยว
"เข้าห้องน้ำแปปนะนพ"
"ให้ไปด้วยไหม"
"ไม่ต้อง เราไปเอง"ภูมินทร์บอก
"เคร"
ที่ห้องน้ำหญิง
"คุณจีน่าคะ ดิชั้นถามอะไรหน่อยคะ"
"ว่าไงคะ"จีน่าถามพลางล้างมือ
"ถ้าลูกค้าจะพาเราออกไปเที่ยวต่อข้างนอก ถ้าเราไม่อยากไป จะทำยังไงคะ"
"ก็ซื้อเวลาตัวเองสิคะ ปฏิเสธลูกค้าไม่ได้ เราต้องใช้เงินเราเองคะ"จีน่าสอน
"ถ้าเราไม่มีเงินสดจ่าย จะให้หักในเงินเดือนได้ไหมคะ"เธอถาม
"ทำไมถึงไม่อยากไป เงินเค้าก็จ่ายให้ ไม่ต้องควักเงินตัวเอง แล้วยังได้ทิปอีก ทั้งกิน ทั้งเที่ยวฟรี ดีจะตาย"เธอบอกอย่างอารมณ์ดี
"แล้วอย่าให้ผู้จัดการหรือบอสรู้นะ ว่าปฏิเสธลูกค้า มีหวังงานเข้า กลับก่อนนะคะ"เธอขอตัว
"แย่จัง เงินที่เบิกมาเมื่อวาน ส่งให้แม่ไป7000เหลือ3000 ถ้าต้องซื้อเวลาอีก1500 เหลือ1500 จะใช้ยังไงได้ตลอดเดือน"เธอนับเงินที่เหลือ พาลคิดหนัก
หน้าห้องน้ำภูมินทร์แอบสังเกตรตียาอยู่เงียบๆ
ภูมินทร์เดินกลับมาที่โต๊ะ พร้อมสั่งเด็กเสริฟ
"ไปเรียกผู้จัดการมาหาผมหน่อยนะ ผมจะขึ้นไปรอห้องทำงาน"
"ทำไมเหรอภู ลูกค้ามีปัญหาเหรอ"นพพงษ์ถาม
"นิดหน่อย นายนั่งดื่มรอเราก่อนนะ เดี๋ยวเรามา" ว่าแล้วก็เดินขึ้นไปห้องทำงาน
เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น
"เข้ามาครับ"ภูมินทร์อนุญาติ
"ครับบอส มีอะไรเหรอครับ"ผู้จัดการถามเมื่อเข้ามาในห้อง
"พอดีว่า มีลูกค้าที่เป็นเพื่อนผม เค้าฝากเงินมาซื้อเวลาให้ รตียา"ควักแบงค์พันห้าแบงค์ ส่งให้ผู้จัดการ "แต่เรื่องนี้เป็นความลับนะ"
"ครับบอส พอดีลูกค้ากำลังจะ จ่ายบิลเห็นว่าจะซื้อเวลาทั้งหมดทุกคน
"คนอื่นก็ซื้อไป ถ้าลูกค้าถามเรื่องรตียา ก็บอกว่ามีคนซื้อเวลาไว้ก่อนแล้วตั้งแต่หัวค่ำ"
"ครับบอส"
ที่กลุ่มนักท่องเที่ยว
"อะไร ทำไมซื้อไม่ได้"ไกด์โวยวาย
"พอดี มีลูกค้า โทรมาซื้อเอาไว้ตั้งแต่หัวค่ำแล้วครับ"ผู้จัดการพยายามอธิบาย
"ไหนคุณบอกผมว่า เพิ่งมาทำงาน ทำไม ถึงขนาดโทรมาซื้อเวลาได้"ไกด์หันมองรตียา
รตียาก้มหน้าได้แต่ชำเลืองสบตากับจีน่างงๆ
"ทีหลัง ถ้าผมมา อย่าเอาผู้หญิงคนนี้มานั่งอีกนะ ใหม่ที่นี่ เก่าที่อื่น" ไกด์หนุ่มพูดพลางมองรตียาอย่างเหยียดหยาม
"กลับ"บอกพร้อมเดินจากไป รตียาได้แต่ก้มหน้า น้ำตาแห่งความคับแค้นไหลหยดลงพื้น
"ปะ เรา"ผู้จัดการหันมาคุยกับรตียา หลังจากกลุ่มนักท่องเที่ยวเดินพ้นประตูผับ
ผูจัดการมองหน้ารตียา
"ไม่เอาน่า อย่าร้อง"
"ใครจ่ายเงินคะ"เธอหันมาถามผู้จัดการสายตาคาดคั้น
"พี่จ่ายให้เองแหละ"
"จีน่า เล่าให้พี่ฟังเหรอคะ"
"ใช่ๆ จีน่า ใช่"เขารับส่งๆ
"เงินเดือนออกเมื่อไร จะรีบคืนให้นะคะ"
"ไม่เป็นไรน่า ปะ ช่วยกันเก็บกวาด ร้านจะปิดแล้ว"เขาสั่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น